Nazwa tańca pochodzi z XVII wieku i odnosiła się do grupy tańców posiadających własne,
lokalne nazwy: mijany, dreptany, ścigany, skalmierzak, przebiegany i in.
Pod koniec XVIII wieku charakterystyczne synkopowane rytmy krakowiaka pojawiły się w muzyce symfonicznej,
a na początku XIX w. Taniec ten stał się popularny w muzyce scenicznej i instrumentalnej.
Podobny taniec z identyczną melodią jest znany w Rumunii (Siedmiogród) w okolicach Braszowa,
pod nazwą Brașoveanca (braszowianka). Tańczony jest w parach, głównie na weselach.
Nazwa tańca pochodzi od regionu Mazowsze, w którym od dawna na wsi tańczono na wiejskich zabawach mazurki. Taniec ten łączy podobieństwo z mazurkiem i oberkiem (w szybszym tempie) i kujawiakiem (powolnym). Charakteryzuje się on tendencją do akcentowania drugiej i trzeciej części taktu oraz figurą rytmiczną o 4-sylabowej grupie, która jest złożona z dwóch ósemek i z dwóch ćwierćnut na przemian z grupą trzech ćwierćnut. W postaci stylizowanej występuje pod nazwą mazurek. Jest wesołym, dynamicznym tańcem, który często tańczony był na szlacheckich dworach. Mężczyzna prowadzący w mazurze to wodzirej.
Pierwowzorem poloneza był taniec pieszy pochodzenia ludowego, tańczony najpierw wśród ludu, znany w swym pierwowzorze - chmielowym z drugiej połowy XVI i początku XVII wieku, z czasem przyjął się na dworach magnackich. Na dworach królów polskich polonez stanowił element ceremoniału dworskiego, będąc paradą szlachty przed monarchą. Tańczony był na rozpoczęcie balów, również obecnie inauguruje niektóre imprezy, dla podkreślenia ich uroczystego charakteru (np. studniówki).
Popularny na wsi w wielu regionach Polski, szczególnie lubiany na Mazowszu i Radomszczyźnie.
W swoim naturalnym kontekście (zabawy, wesela) zaczął zanikać w II połowie XX wieku,
obecnie tańczony wyjątkowo na weselach tylko przez starszych i na ich życzenie, pod warunkiem,
że ma oberka w repertuarze kapela weselna, co zdarza się rzadko
(częściej wtedy jest to skomponowany w mieście „oberek wilanowski”).
Znany był też jako: , „obertas”, „dłobny”, „okrągły”, „ owijok” (w Sieradzkiem), „zawijacz” itp.
Nazwa „oberek” wywodzi się od obracania się. Tańcowi towarzyszyły często przyśpiewki, okrzyki i przytupy.
Jest tańcem spokojnym w metrum 3/4[1].
Polega na chodzie w rytmie ćwierćnut na lekko ugiętych nogach.
Nastrojowa, liryczna melodia nadaje mu zalotny charakter.
Kroki taneczne oparte są głównie na łagodnym chodzie i obrotach,
jedynie muzyczne akcenty na koniec frazy podkreślane są przez mocniejsze przytupywania.
Podstawowe kroki w kujawiaku to: równy, z dołu, z góry, trójkrok chodzony
(w jednym takcie wykonuje się trzy kroki taneczne).
Figury Kujawiaka to: śpiący, od się-do się (odsibka), kolebany i 4 kierunki wirowania.